Ik weet echt niet in welke mate de in Toronto, Canada wonende gitarist Orhan Demir hier bij ons enige bekendheid geniet, maar alvast in zijn nieuwe thuisland is de niet meer zo jonge -hij is van mijn bouwjaar- Turk iemand met status. Deze nieuwe CD, zijn tiende toch al werd in volle Corona-tijd opgenomen in twee sessies in respectievelijk april en juni 2020 en wat jan een mens dan beter doen, dan in zijn eentje in een studio kruipen en daar wat dingen opnemen? De titel van de plaat is alvast raak gekozen -voor de volledigheid, ik heb het eerste volume van deze “Freedom in Jazz” nooit gehoord- want de man gaar hier aan de slag met veertien eigen composities, die eigenlijk niks anders zijn dat instrumentale overpeinzingen, een soort schilderijtjes eigenlijk, die in muziek vertalen wat een bepaalde naam of notie bij hem oproept. Een fabelachtige techniek, gecombineerd met een doorgedreven zin voor melodie dat lijken me de meest toepasselijke toelichtingen te zijn om ’s mans stijl min of meer te duiden.

Hij is erg duidelijk opgegroeid met de fusion-generatie van de seventies en heeft ook de grote stylisten opgepikt: Coltrane, Miles, Mingus en Django…je hoort het allemaal in de composities van Demir, al zou ik ‘m, op basis van nummers als “Landfall” persoonlijk het dichtste bij Django onderbrengen. De techniek is werkelijk indrukwekkend en het feit dat hij al eens een Oriëntaalse toonladder binnensmokkelt in zijn schrijfsels, verleent daar algauw een soort wereldmuziek-cachet aan.

Dat levert, alles samen een heel knappe luisterplaat op, zo eentje waar je moet voor gaan zitten, zonder dat je ook maar iéts anders doet. Laat je je aandacht even afdwalen, dan dreig ja al meteen deze of gene verrassende passage of invalshoek te mislopen, maar in elk geval: voor wie echt wil luisteren, is dit een heerlijke, afwisselende plaat geworden. Daar vreesde ik vooraf een beetje voor: een volledig instrumentale plaat met alleen maar een elektrische gitaar….dat is niet evident voor de niet-zo-geoefende luisteraar.

Hier is dat echter allerminst een probleem, omdat Demir enorm genuanceerd de emoties kan vertalen, die hij wil overbrengen. Waar je wel eens een plaat tegenkomt, die steriel en geforceerd overkomt, heb je daar bij Orhan Demir allerminst last van. Natuurlijk: dit is niet voor iedereen weggelegd en de plaat beluisteren, vergt heus wel iets van inspanning, maar in ruil daarvoor krijg je wel een klein uurtje heel intrigerende en boeiende, hedendaagse gitaarjazz op ontzettend hoog niveau…

(Dani Heyvaert)